Krynica lat 60-tych XX wieku w aurze zimowej Beskidu Sądeckiego, okres komunizmu, kuracjusze przechadzają się, popijają uzdrawiająca wodę i podziwiają piękno uzdrowiska. Muzyka płynie z radiowęzłów z utworem Niemena "Dziwny jest ten świat..." i przed oczami widzimy „Obrazy prymitywne” przypominają często malowidła dzieci, cechują się deformacją przestrzeni i perspektywy, ewentualnie jej brakiem, bardzo subiektywny punktem widzenia, proste techniki zastosowane skupienie i przywiązanie do szczegółu. Tematyka dotyczy świata magicznego i symbolicznego, religijnego lecz także do życia codziennego.
Powłóczystym spokojnym krokiem zmierza do nas łemkowski malarz-prymitywista Nikifor, zabiera nas w swój magiczny świat, który jest prosty, nieskomplikowany a jednocześnie nasycony, nacechowany taką oczywistością, otwieramy oczy na te same znane budynku, ale perspektywa Nikifora pozwala dojrzeć głębię w tej bezbronnej, dziecinnej naiwności.
spoglądam na cerkwie, panoramę miasta, domy zdrojowe czy ludzi w ich naturalnych środowiskach lub przy pracy, ten świat Nikifor zamknął w tak niezwykły sposób, pomimo, że był pogardzany i odpychany na margines społeczny pozwolił nam zobaczyć ten świat, który jest dobry, szczery i pełen kolorytu. Niezwykłość kreski i zastosowanie kolorytu, soczystości pokazuje jak barwna to postać, minimalizm powierzchowny tego analfabety odznaczał się darem ręki i widzenia barwą.
Krynica Nikifora to podróż w czasie, którą trzeba odbyć aby zrozumieć istotę jego geniuszu.
Pani Krystyna Feldman, mistrzyni "drugiego planu" uczyniła majstersztyk z tej roli, wchodząc w pozornie łatwą rolę, musiała minimalizm zewnętrzny werbalno - niewerbalny (mimika twarzy, bełkot, nieartykułowane zwroty, garbienie się, ruchy rąk czy trzymanie pędzla) skupić na świetle bijącym z wnętrza tego człowieka.